Learn accentuation in ten simple lessons
Table of Contents
Μάθημα 4: Ἡ βαρεία
Τὸ πιὸ καταδιωγμένο ἀπὸ τὰ σημάδια τοῦ τονισμοῦ εἶναι ἡ βαρεία. Ἀπὸ τὴν δεκαετία τοῦ 50 κιόλας ἔπεσε θῦμα μιᾶς ἁπλοποίησης ποὺ ἦταν πρόδρομος τῆς «μονοτονικῆς μεταρρύθμισης». Περάσαμε δηλαδὴ ἀπὸ τὸ τριτονικὸ στὸ διτονικό, γιὰ νὰ περάσουμε 30 χρόνια μετὰ καὶ στὸ μονοτονικό. Καὶ ὁ λόγος; Οἱ γραφομηχανὲς δὲν εἶχαν ἀρκετὰ πλῆκτρα γιὰ νὰ καλύψουν τὴν βαρεία καὶ τοὺς διαφόρους συνδυασμοὺς βαρείας καὶ πνεύματος...
Ἂν διαλέξαμε νὰ μιλήσουμε γιὰ τὴν βαρεία στὸ τέταρτο κιόλας μάθημα εἶναι γιὰ δύο λόγους: πρῶτον γιὰ νὰ ἀποκαταστήσουμε τὸν ἀδικοχαμένο αὐτὸν τόνο, καὶ δεύτερον γιατὶ οἱ κανόνες ποὺ τὸν διέπουν εἶναι πάρα πολὺ ἁπλοί.
Μποροῦμε νὰ θεωρήσουμε τὴν βαρεία σὰν παραλλαγὴ τῆς ὀξείας ποὺ μπαίνει μόνο στὴ λήγουσα καὶ μόνο ὅταν δὲν ἀκολουθεῖ σημεῖο στίξης .
Μὲ ἄλλα λόγια: ὅταν ἔχουμε μία λήγουσα καὶ ξέρουμε ὅτι δὲν παίρνει περισπωμένη, τότε ἡ ἐπιλογὴ μεταξὺ βαρείας καὶ ὀξείας ἐξαρτᾶται μόνο ἀπὸ τὴν παρουσία ἢ ὄχι τελείας, ἄνω τελείας, ἄνω-κάτω τελείας, κόμματος, θαυμαστικοῦ, ἐρωτηματικοῦ, κ.λπ. μετὰ τὴν λέξη.
Παραδείγματα: «ὁ καλὸ ς καὶ σοφὸ ς γονιό ς, τὰ νέα μέτρα καὶ σταθμά .»
Ἂς δοῦμε τώρα τὶς ἐξαιρέσεις στὸν γενικὸ αὐτὸ κανόνα:
ὅταν ἀκολουθεῖ ἐγκλιτικὸ βάζουμε ὀξεία ἀντὶ βαρείας: «ὁ δικό ς μου»·
ἡ λέξη τί παίρνει πάντα ὀξεία, εἴτε ἀκολουθεῖται ἀπὸ σημεῖο στίξης ἢ ὄχι: «τί εἶπες;»·
οἱ ἀντωνυμίες ποιός, ποιά, ποιό, παίρνουν βαρεία ὅταν εἶναι ἀναφορικὲς καὶ ὀξεία ὅταν εἶναι ἐρωτηματικές: «ποιό ς εἶσαι; τὸν ρώτησα ποιὸ ς εἶναι»·
ὁ σύνδεσμος «γιατὶ» παίρνει ὀξεία ὅταν εἶναι ἐρωτηματικὸς καὶ βαρεία ὅταν εἶναι ἀναφορικός: «γιατί μὲ ρωτᾶς; σὲ ρωτάω γιατὶ θέλω νὰ μάθω». Στὴ δεύτερη περίπτωση μπορεῖ νὰ παρουσιασθεῖ καὶ ἡ μοναδικὴ περίπτωση βαρείας πρὶν ἀπὸ κόμμα: «γιατί μὲ ρωτᾶς; σὲ ρωτάω γιατὶ , ὅ,τι καὶ νὰ συνέβη, θέλω νὰ μάθω».
οἱ λέξεις νὰ καὶ γιὰ παίρνουν βαρεία ὅταν εἶναι ἀναφορικοὶ σύνδεσμοι καὶ ὀξεία ὅταν εἶναι δεικτικοί: «νά ὁ φίλος μου, θέλω νὰ σᾶς τὸν συστήσω», «γιά δὲς καιρὸ ποὺ διάλεξε... γιὰ ποιόν καιρὸ λέει;»
Τὰ σημεῖα στίξης ποὺ μετατρέπουν τὴν βαρεία σὲ ὀξεία εἶναι ἡ τελεία (.), ἡ ἄνω τελεία (·), τὸ κόμμα (,), ἡ ἄνω-κάτω τελεία (:), τὸ θαυμαστικὸ (!), τὸ ἐρωτηματικὸ (;).
Ἡ βαρεία παραμένει βαρεία μπροστὰ ἀπό: ἀποσιωπητικὰ (...), παυλίτσα (-). Παραδείγματα: «τὶ κ-τὰ κ» «τὸν εἶδα πολὺ ... κατσούφη».
Ὅσο δὲ γιὰ τὰ εἰσαγωγικὰ (»), τὴν παρένθεση ()), τὴν ἀγκύλη (]), τὸ ἄγκιστρο (}), τὴν μεγάλη παῦλα (—), αὐτὰ εἶναι «ἀόρατα» γιὰ τὴν βαρεία: ἡ μετατροπή της σὲ ὀξεία ἐξαρτᾶται δηλαδὴ ἀπὸ τὸ τί ἀκολουθεῖ μετὰ τὸ σημεῖο στίξης: ἂν ἀκολουθεῖ σημεῖο στίξης ποὺ νὰ μετατρέπει τὴν βαρεία σὲ ὀξεία, τότε αὐτὴ γίνεται ὀξεία, ἂν ὄχι, παραμένει βαρεία. Παραδείγματα: «τὸ «δὲ ν» καὶ τὸ «θά ».», «ὁ πρῶτος (ἐγὼ ) καὶ ὁ δεύτερος (ἐσύ ).», κ.λπ.
Ἀσκήσεις
Ἄσκηση 1
Διαλέξτε τὶς λέξεις μὲ τὸν σωστὸ τόνο. Ὅταν τελειώσετε κάντε κλὶκ στὸ κουμπὶ «Τελείωσα!». Ἂν θέλετε νὰ μάθετε ποιές λέξεις διαλέξατε λάθος, κάντε κλὶκ στὸ κουμπὶ «Δεῖξε λάθη!» καὶ οἱ λανθασμένες λέξεις θὰ ἐμφανισθοῦν σὲ κόκκινο χρῶμα (δὲν λειτουργεῖ σὲ ὅλους τοὺς ἱστοπλοηγούς). Γιὰ νὰ ξαναγίνουν μαῦρες ὅλες οἱ λέξεις κάντε κλὶκ στὸ «Κρύψε λάθη!».
[Τὸ κείμενο εἶναι τοῦ Καρκαβίτσα, ἀπὸ τὰ Λόγια τῆς πλώρης .]
Ἐφτά Ἑφτὰ Ἐφτὰ Ἑφτά εἴμαστε στό στὸ μπαρκομπέστια κι ὁ καπετάνιος ὁχτώ ὀχτὼ ὁχτὼ ὀχτώ . Κι οἱ ὀχτὼ ὁχτὼ ὀχτώ ὁχτώ μάτι δέν δὲν κλείσαμε, τσιγάρο δὲ δέ στρίψαμε ὅλη τή τὴ νύχτα. Ζωντανή Ζωντανὴ θάλασσα ἔμπαινε ἀπ᾿ ὅλες τὶς τίς μεριές μεριὲς καὶ πελάγωνε. Τὰ Τά μπούνια ὀρθάνοιχτα καὶ καί δὲν δέν μποροῦσαν νά νὰ τὴν τήν κεφαλώσουν. Ἕνα κύμα ἔφευγε, δυὸ δυό ἐρχόνταν. Τυχερὸ Τυχερό πού ποὺ τό τὸ καράβι ἦταν καλοθάλασσο κι ὁ καπετάνιος σωστὸ σωστό θαλασσοπούλι. Μέ Μὲ τό τὸ ρέκασμα πού ποὺ ἔκανε τό τὸ κύμα μακριά μακριὰ , γύριζε τὴν τήν πλώρη καὶ καί τὸ τό δεχότανε στά στὰ πλάγια· ἀλλιῶς θά θὰ παθαίναμε μεγάλη ζημιά ζημιὰ . Κι ἔτσι ὅμως ἡ ζημιά ζημιὰ δὲν δέν ἔλειψε. Ἕνα κύμα ἦρθε καί καὶ μᾶς ἅρπαξε τή τὴ μικρὴ μικρή βάρκα ἁπὸ ἀπό ἁπό ἀπὸ τοὺς τούς μούρσους καὶ καί τὴ τή χόρευε στὴν στήν κουβέρτα σὰν σάν καρυδόφλουδο. Ρίχτηκαν δυὸ δυό -τρία παιδιὰ παιδιά νὰ νά τήν τὴν ἁρπάξουν· μά μὰ ποῦ νὰ νά κρατήσουν ἀρκούδα λυσσασμένη; Χέρια εἶναι, δέν δὲν εἶναι ἀτσαλοσίδερο. Τήν Τὴν ὥρα ποὺ πού ἅπλωναν κατὰ κατά τήν τὴν πλώρη, ἐκείνη στήν στὴν πρύμη βρισκότανε. Καί Καὶ τὴν τήν ὥρα πού ποὺ ἅπλωναν κατά κατὰ τήν τὴν πρύμη, στὴν στήν πλώρη ἔφτανε. Ἃν Ἄν Ἅν Ἂν τήν τὴν βλέπατε, μωρές μωρὲς παιδιά παιδιὰ , πῶς πηδοῦσε, ἃν ἄν ἅν ἂν τήν τὴν ἀκούατε πῶς μούγκριζε κι ἀγκομαχοῦσε, πῶς ἔκοβε τὰ τά σχοινιά σχοινιὰ κι ἔσπαζε τά τὰ σίδερα, θά θὰ πιστεύατε πώς πὼς ἦταν ὁ διάβολος σωστὸς σωστός .
Ἄσκηση 2
[Ἡ συνέχεια τοῦ κειμένου τοῦ Καρκαβίτσα.]
— Τό Τὸ Κόνισμα, παιδιὰ παιδιά · τό τὸ Κόνισμα! φωνάζει ὁ ναύκληρος ὑποψιασμένος.
Καθώς Καθὼς ἄκουσε «τὸ τό Κόνισμα», λύσσαξε ὁ τρισκατάρατος! Ἔκανε ὁλάκερο ξύλο νὰ νά τρέμει σὰν σάν τό τὸ φυλλοκάλαμο. Καὶ Καί τὴν τήν ὥρα ποὺ πού ἔφερναν τό τὸ Κόνισμα, πήδηξε στὰ στά κύματα, μὲ μέ τόν τὸν Γιώργη τόν τὸν Σπετσωτάκι, πού ποὺ ἀντιμαχόταν μαζὶ μαζί της. Γιὰ Γιά μιὰ μιά στιγμή στιγμὴ , τὸν τόν εἶδα κάτω σὲ σέ βαθιά βαθιὰ καί καὶ θεοσκότεινη λαγκαδιά λαγκαδιὰ ν᾿ ἀντρομάχεται ἀπελπισμένα. Καὶ Καί ἄξαφνα εἶδα κύμα θεόρατο, μὲ μέ χίλια νύχια καί καὶ μύριους ἀπλοκαμούς ἁπλοκαμούς ἀπλοκαμοὺς ἁπλοκαμοὺς , νά νὰ τόν τὸν παίζει στ᾿ ἀφρισμένο στόμα του καὶ καί νά νὰ μᾶς τὸν τόν πετᾶ μέ μὲ βρισιά βρισιὰ καὶ καί φοβέρα. Ρίχνομαι νὰ νά τὸν τόν ἁρπάξω· ἁλλὰ ἀλλά ἁλλά ἀλλὰ σύγκαιρα πισωπάτησα. Ὁ δύστυχος κρεμόταν στήν στὴν κουπαστὴ κουπαστή μέ μὲ τό τὸ κεφάλι ἀνοιγμένο καὶ καί σκόρπια τά τὰ μυαλά μυαλὰ . Δέν Δὲν πρόφτασα νά νὰ συνέρθω ἁπό ἀπὸ ἁπὸ ἀπό τὴ τή φρίκη, καὶ καί τό τὸ κύμα, τὸ τό ἴδιο κύμα πού ποὺ μᾶς τὸν τόν ἔριξε πρὶν πρίν , ἦρθε πάλι καὶ καί τόν τὸν ἅρπαξε γιὰ γιά πάντα. Κακόμοιρο παιδί παιδὶ ! Ἦταν ὁ καλύτερος τῆς συντροφιᾶς μας!
Ἄσκηση 3
[Τὸ κείμενο αὐτό, σὲ ἁπλὴ καθαρεύουσα, εἶναι τοῦ Καλιτσουνάκη.]
→ Go forth to lesson 5